Ανυδρια== Κειμενο του Λευτερη Κουσουλη

Ανυδρία!

Στο καφενείο του χωριού, ασυνήθιστα πολύς ο κόσμος. Για Νοέμβρη, περίεργο και παράδοξο. Θα έπρεπε όλοι να είναι στις ελιές.

Ο μπαρμπα-Γιάννης αναρωτιέται με φανερή την αγωνία στο πρόσωπο.

- Πότε θα βρέξει; Οι ελιές έχουν φυράσει. Πώς να τις μαζέψεις;

Είχε, αλήθεια, μήνες να βρέξει. Και το ασυνήθιστο για το Νοέμβρη καλοκαίρι, τους κρατούσε γερά δεμένους στην καρέκλα. Χωρίς να περιμένει απάντηση, ο μπαρμπα-Γιάννης θυμήθηκε τα παλιά.

Εδώ σπάνια έβρεχε, είπε. Η ανάγκη μας παίδευε πάντα σ’ αυτόν τον άνυδρο τόπο. Και αν δεν είχαμε και τις γεωτρήσεις θα λέγαμε σήμερα το νερό-νεράκι. Παλιά, συνεχίζει τη διήγηση το μπαρμπα-Γιάννης, όταν δεν έβρεχε κάναμε λιτανείες. -

- Α, τις θυμάμαι, πετάχτηκε ένας νεότερός του.

Και, μεταξύ κρυφής ειρωνείας και απωθημένης ανάμνησης, άρχισε και αυτός τη μικρή του ιστορία.

Θυμάμαι τα λάβαρα, λέει, να ανεμίζουν στο νότιο προς τη θάλασσα δρόμο του χωριού, με τα παιδιά να τα κρατούν στα αδύναμα και ισχνά χέρια τους. Με τους ιερείς σε αργό βήμα να υμνωδούν προς τον ουρανό. Και το λαό να δυναμώνει τη δοξαστική και ικετευτική πομπή. Εκεί στην έξοδο προς τον Άι-Γιώργη, πριν οι ματιές συναντήσουν την ανακούφιση που φέρνει το καθαρό πέλαγος.

Σίγουρα στο μικρό καφενείο οι περισσότεροι αναπόλησαν τις στιγμές.

Και πώς να σβήσει η μνήμη, αφού στο ίδιο πάντα μέρος, από το χωριό προς το ξέφωτο και από λιτανεία σε λιτανεία, περίμεναν στα παλιά τους χρόνια τη σωτήρια βροχή να έρθει από τον Ύψιστο;

Οι νέοι της παρέας στέκονταν απορημένοι. Από λιτανείες είχαν μόνο ακούσει. Δεν είχαν ζήσει την προσδοκία τις ιερής βρόχινης αύρας. Γνώριζαν μόνο από γεωτρήσεις και αυτόματο πότισμα.

Ξαφνικά ο Κώστας παίρνει το λόγο με τη διάθεση να συνεισφέρει στη συζήτηση. Μικρό μειδίαμα. Η έμπνευση της σκέψης του τον γέμιζε ικανοποίηση. Κοντοστάθηκε στο λόγο, πριν κοινοποιήσει στη συντροφιά του καφενείου την ανατρεπτική του πρόταση.

- Έχω μια ιδέα, αναφώνησε.

Να το κάνουμε με σύγχρονο τρόπο.

Αφήστε τις λιτανείες. Μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικά τα μέσα και τα ήθη της εποχής.

Και γεμάτος ικανοποίηση, όρθιος πια και με τα χέρια υψωμένα, σαν να μιλούσε σε προεκλογικό μπαλκόνι, τους είπε: Μία είναι η λύση για την ανυδρία. Να καταλάβουμε το Δημαρχείο!

www.lefteriskousoulis.gr