Ζούμε το τέλος των επιγόνων.
Όπως και αν τους ονομάσουμε επιγόνους, κληρονόμους ή διαδόχους, το
τέλος έχει επέλθει. Και μαζί τους, το τέλος του επιγονισμού.
Τα τελευταία γεγονότα στο ΠΑΣΟΚ, επαναφέρουν στο προσκήνιο παραδόσεις, συνειρμούς και σύμβολα. Ένα μέρος του παλαιού εαυτού του αρνείται να συνειδητοποιήσει τις μεταβολές που έχουν ήδη συντελεστεί και παραμένει προσανατολισμένο σε ένα νεκρό παρελθόν. Έτσι, οι φιγούρες που μπορεί να το ενσαρκώνουν, διεκδικούν και φαντάζονται την αναστήλωσή του. Πρόκειται για τα φεουδαρχικά κατάλοιπα, που σε όλο το πολιτικό φάσμα επιζητούν και συχνά πετυχαίνουν την πολιτική νομιμοποίησή τους, με αναφορά σε προγόνους και προγονικές μήτρες.
Η μέχρι σήμερα αποδοχή τους - τη ζήσαμε - και με εξουσία κραταιά πολλές φορές, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής και κοινωνικής καθυστέρησής μας. Κορυφαίο παράδειγμα των τελευταίων χρόνων ήταν η ανάρρηση του Γιώργου Παπανδρέου στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ το 2004. Το τελετουργικό που τη συνόδευσε και η συγχορδία για την ψευδή περιγραφή της διαδικασίας ονομάστηκε εκλογή, χειροκροτήθηκε μια ανάρρηση που είχε ήδη συντελεστεί.
Η κυριαρχία βέβαια αυτή βρίσκει κατά καιρούς και, όχι μόνο στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου, την τυπική επικύρωση. Αυτή η διαδικασία συνολικά νομιμοποίησης των πολιτικών εκφραστών - πέρα από ότι καταργεί την ουσιαστική δημοκρατία - υπονομεύει κάθε πολιτικό σχέδιο. Όταν μια εξουσία διεκδικεί το αυτονόητο της κυριαρχίας της, προβάλλεται και γίνεται αποδεκτή ως η μόνη εκδοχή των πραγμάτων, τότε η πολιτική λειτουργία συρρικνώνεται, αφυδατώνεται και προσλαμβάνει χαρακτηριστικά φεουδαρχικού τύπου. Στην Ελλάδα του 2014 η φάση αυτή, έχει φτάσει στο τέλος της.
Σε λίγα χρόνια, αυτό που θα ονομάζαμε επιγονισμός, θα το συζητάμε ως αρχαιολογική κατάσταση. Οι επίγονοι συνηθισμένοι σε συνθήκες ευκολίας, δεν μπορούν να αναμετρηθούν με τη σκληρή αλήθεια ότι η πολιτική στις ώρες της κρίσης αποτελεί την εκούσια προσέλευση στην τραγωδία.
Υ.Γ. Επιγονισμός: Η λειτουργία νομιμοποίησης πολιτικών εκφραστών, που προκύπτει από την οικογενειακή τους προέλευση και την ως εκ τούτου κληρονομημένη εξουσία, την μηχανική της παράδοσης και το δέος.
Τα τελευταία γεγονότα στο ΠΑΣΟΚ, επαναφέρουν στο προσκήνιο παραδόσεις, συνειρμούς και σύμβολα. Ένα μέρος του παλαιού εαυτού του αρνείται να συνειδητοποιήσει τις μεταβολές που έχουν ήδη συντελεστεί και παραμένει προσανατολισμένο σε ένα νεκρό παρελθόν. Έτσι, οι φιγούρες που μπορεί να το ενσαρκώνουν, διεκδικούν και φαντάζονται την αναστήλωσή του. Πρόκειται για τα φεουδαρχικά κατάλοιπα, που σε όλο το πολιτικό φάσμα επιζητούν και συχνά πετυχαίνουν την πολιτική νομιμοποίησή τους, με αναφορά σε προγόνους και προγονικές μήτρες.
Η μέχρι σήμερα αποδοχή τους - τη ζήσαμε - και με εξουσία κραταιά πολλές φορές, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής και κοινωνικής καθυστέρησής μας. Κορυφαίο παράδειγμα των τελευταίων χρόνων ήταν η ανάρρηση του Γιώργου Παπανδρέου στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ το 2004. Το τελετουργικό που τη συνόδευσε και η συγχορδία για την ψευδή περιγραφή της διαδικασίας ονομάστηκε εκλογή, χειροκροτήθηκε μια ανάρρηση που είχε ήδη συντελεστεί.
Η κυριαρχία βέβαια αυτή βρίσκει κατά καιρούς και, όχι μόνο στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου, την τυπική επικύρωση. Αυτή η διαδικασία συνολικά νομιμοποίησης των πολιτικών εκφραστών - πέρα από ότι καταργεί την ουσιαστική δημοκρατία - υπονομεύει κάθε πολιτικό σχέδιο. Όταν μια εξουσία διεκδικεί το αυτονόητο της κυριαρχίας της, προβάλλεται και γίνεται αποδεκτή ως η μόνη εκδοχή των πραγμάτων, τότε η πολιτική λειτουργία συρρικνώνεται, αφυδατώνεται και προσλαμβάνει χαρακτηριστικά φεουδαρχικού τύπου. Στην Ελλάδα του 2014 η φάση αυτή, έχει φτάσει στο τέλος της.
Σε λίγα χρόνια, αυτό που θα ονομάζαμε επιγονισμός, θα το συζητάμε ως αρχαιολογική κατάσταση. Οι επίγονοι συνηθισμένοι σε συνθήκες ευκολίας, δεν μπορούν να αναμετρηθούν με τη σκληρή αλήθεια ότι η πολιτική στις ώρες της κρίσης αποτελεί την εκούσια προσέλευση στην τραγωδία.
Υ.Γ. Επιγονισμός: Η λειτουργία νομιμοποίησης πολιτικών εκφραστών, που προκύπτει από την οικογενειακή τους προέλευση και την ως εκ τούτου κληρονομημένη εξουσία, την μηχανική της παράδοσης και το δέος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου