''Το ελπιδοφαγο σκαθαρι του Νικου"" Κειμενο του Λευτερη Κ ουσουλη

Το ελπιδοφάγο σκαθάρι του Νίκου

Στο σημείωμά μου με τίτλο «Σώστε τους φοίνικες» ο φίλος Νίκος, με το σχόλιό του θέλησε να μας υπενθυμίσει, ότι περίπου αυτά τα ζητήματα στην εποχή της κρίσης που ζούμε είναι χωρίς σημασία.

Πέρα από την αντίρρησή του στην επιλογή του θέματος, η τελευταία πρόταση στο σχόλιό του μου δίνει αφορμή για κάποιες σκέψεις πάνω στην ελπίδα.

Γράφει ο Νίκος: «Πιστέψτε με, στεναχωριέμαι και για το δικό σας πρόβλημα κύριε Λευτέρη - αναφέρεται στην επισήμανσή μου να σωθούν οι φοίνικες - μα έχω τα δικά μου ελπιδοφάγα και ονειροφάγα σκαθάρια που με τρώνε».

Νομίζω ότι καταλαβαίνω για ποια σκαθάρια μιλάει ο Νίκος. Για τα σκαθάρια των προβλημάτων που ιδιαίτερα σήμερα, αιχμαλωτίζουν τον καθημερινό άνθρωπο, του αφαιρούν την ικμάδα και τον καθηλώνουν στην καθημερινή στέρηση. Επίτρεψέ μου, όμως, αγαπητέ Νίκο, εμπνεόμενος από τη συναρπαστική σου περιγραφή, να μιλήσω για τα πραγματικά ελπιδοφάγα σκαθάρια, όπως εγώ τα βλέπω.

Το πρώτο που απειλεί την ελπίδα είναι το εμπόριο της ελπίδας. Ο χειρότερος εχθρός της ελπίδας που κανένα τοξικό δηλητήριο δεν μπορεί να σκοτώσει είναι η πλασματική ελπίδα. Είναι η κενή ελπίδα. Η ελπίδα που στήνεται συστηματικά πάνω στην παραπλάνηση. Που προσπερνάει περιφρονητικά κάθε αλήθεια. Που αγνοεί κάθε πραγματική συνθήκη. Που αρνείται να ερμηνεύσει και να κατανοήσει. Που είναι στρατευμένη σε ένα εξουσιαστικό σχέδιο. Που, αγνοώντας τους πραγματικούς ανθρώπους και τα πραγματικά προβλήματα στο Περιστέρι, στο Σουφλί ή στην Τρίπολη, επιβάλλεται και κυριαρχεί.

Και δεν είναι μόνο αυτό, αγαπητέ Νίκο. Υπάρχει κάτι χειρότερο και βαρύτερο. Πέρα από την ψεύτικη, την κενή και την παραπλανητική ελπίδα, υπάρχει η αποπλανητική ελπίδα. Που στήνει με μεγαλύτερη τέχνη το αόρατο δίχτυ της αιχμαλωσίας, ικανό να πιάσει κάθε συνείδηση, που δε βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση και δε μάχεται για την ελευθερία της.

Από το κουτί της Πανδώρας και αφού όλα τα δεινά είχαν ελευθερωθεί, είχε μείνει τελευταίο, το δεινότερο δεινό. Η ελπίδα. Η αποπλανητική ελπίδα. Γιατί η άλλη, η πραγματική, η θεμελιωμένη στη βούληση και την ελευθερία είναι αυτή που δημιουργεί και ανατρέπει. Και γι’ αυτή δεν υπάρχει κανένα  ονειροφάγο και ελπιδοφάγο σκαθάρι. Στο πραγματικό πεδίο της ελπίδας καμιά απειλή δεν είναι ικανή να την μετατρέψει από δύναμη σε δεινό.

Γι’ αυτό, αγαπητέ φίλε Νίκο - επίτρεψέ μου να σε αποκαλώ έτσι - στα ψεύτικα ονειροφάγα και ελπιδοφάγα σκαθάρια, το αντίδοτο είναι η θεμελιωμένη και συνειδητή ελπίδα.