Βουλή των Ελλήνων. Διαδρομές δίπλα.Έκλεψε περαστικά το βλέμμα μου. Το βήμα της γρήγορο. Ένας αμέριμνοςπροβληματισμός την οδηγούσε. Σαν να ήταν αλλού. Σαν σε άλλο δρόμο.Το αέρινο ντύσιμό της συναντούσε την τροπή του καιρού. Χωρίςεπιφύλαξη, θα την έλεγες όμορφη. Καθώς απομακρυνόταν, η εντύπωσηδιπλασιάστηκε παράδοξα, σαν η απουσία της να υπογράμμιζε αυτό πουέκρυβε. Ήταν τελικά πολύ όμορφη. Μεσημέρι στην Πανεπιστημίου. Βουκουρεστίου γωνία. Το σημείο γίνεταιτόπος προνομιακής παρατήρησης. Η συνύπαρξη στην πόλη έχει κάτι τοάγνωστο και το μυστηριακό. Στην αυθόρμητη σκηνοθεσία του δρόμου,κρυφοί ανομολόγητοι ρόλοι διεκδικούν, άλλοι μάταια και άλλοι επιτυχώς,θέση στην καθημερινή παράσταση. Τα αμίλητα πρόσωπα βιαστικά ή αμέριμνα - καμιά σημασία - μονολογούν,αναζητώντας συνομιλητή στον επιφανειακά απρόσωπο χώρο. Η πόληυπάρχει μέσα από το γνωστό και το άγνωστο. Από το επαναλαμβανόμενοκαι το τετριμμένο της καθημερινής διαδρομής. Αλλά και από το απρόοπτοτης συνάντησης με το άγνωστο βλέμμα. Το άλλο πρόσωπο. Που καμιάμαζικότητα, δεν μπορεί να κρύψει τη διαφορετικότητά του. Στη μεγάλη πόλη, τα κτίρια, που διεκδικούν τον ουρανό, μοιάζουν σανκατακτητές του χώρου. Δεν έχουν όμως τίποτα από γίγαντες σε έρημοτόπο. Τον χώρο θα τον καταλαμβάνει πάντα η αύρα των ανθρώπων και τοφως που προκύπτει από το διαξιφισμό των βλεμμάτων.Λίγο παραπάνω, στη Βουλή των Ελλήνων, εξελίσσεται η συζήτηση για τηνπρόταση δυσπιστίας. Λίγο παρακάτω, πρόσωπα χαράζουν τη ζωή τους σεμικρές ή μεγάλες διαδρομές, προσπερνώντας στην πράξη διακηρύξεις καιεξουσιαστικά σχέδια. Μένοντας εκεί για ώρα, άκουσα και το δικό μου μονόλογο. Τελικά - ομολογώ - δε μου έκλεψε μόνο το βλέμμα αλλά και τη σκέψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου