TO MOΛΥΒΙ =Κειμενο του Λευτερη Κουσουλη

Πέμπτη πρωί. Ημέρα φωτεινή μετά τη χθεσινή νεροποντή. Βρίσκω πάντα την Αθήνα όμορφη μέσα στην καθημερινότητά της. Στις μικρές λεπτομέρειες κάθε ανθρώπινης συνάντησης, κρύβεται το ανυπέρβλητο μεγαλείο της πηγαίας αναζήτησης.
Στο ταξί που με κατεβάζει στο κέντρο, το ραδιόφωνο περιγράφει δημοσιογραφικά την πολιτική πραγματικότητα. Ο Τάκης Καμπύλης μάταια αναζητεί στον 9.84 απαντήσεις για τα κλειστά πανεπιστήμια. Και η ζωή στην καθημερινή ορμητική εκδοχή της, προσπερνάει πολιτικές διακηρύξεις και δημοσιογραφικές αποδόσεις.
Στο τιμόνι, ο ευγενής οδηγός διατυπώνει με το δικό του τρόπο μια άποψη για τα πράγματα. Η απόσταση από τα συμβαίνοντα εμφανής. Η κριτική στάση πηγάζει αυθόρμητα και συνοδεύει έναν λόγο ευγενή και ανθρώπινο. Είχε κάτι το ασυμβίβαστο ο οδηγός του ταξί, που τυχαία συνάντησα στο δρόμο αυτή την Πέμπτη. Τον άκουγα με προσοχή, χωρίς απάντηση. Στον απλό και μεστό λόγο του, όπως η καθημερινή ζωή των απλών και «βουβών» ανθρώπων, κανένα συμπλήρωμα δεν μπορεί να σταθεί.
Σύντομα, φτάνουμε στον προορισμό μας. Τον ευχαρίστησα και με ευχαρίστησε με τη σειρά του. Και λίγο πριν κατέβω, μου λέει: «Σταθείτε!» και μου δίνει ένα μολύβι. Προλαβαίνοντας την έκπληξή μου και πριν πω μια λέξη, συνέχισε: «Δίνω σε όλους τους επιβάτες μου ένα μολύβι. Έτσι, χωρίς λόγο».
Κατεβαίνοντας, νομίζω ότι διάβαζα κάτι από τη σκέψη του. Ίσως το μολύβι το δίνει σε άλλους για να γράψουν και σε άλλους για να διαγράψουν. Μπορεί ακόμη να είναι πρόσκληση συμμετοχής. Ίσως και κάλεσμα ευθύνης. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η μικρή, απλή, δωρεάν πράξη, τόσο ελάχιστη και τόσο μέγιστη, λέει πιο πολλά από όσα μια στιγμιαία σκέψη μπορεί να μεταφέρει.